Roma in november. De mensen mopperen dat het koud is, maar als de zon schijnt (en dat deed-ie de afgelopen dagen) is het meteen heerlijk. Roma is rustig omdat veel Romeinen een lang weekeinde weg zijn. Maar gelukkig zijn er nog genoeg Romeinen over. De Paus bijvoorbeeld. Een collega van me liet lang geleden op zijn blog een artistimpression zien van de Paus (die aan hem voorbijflitste). Ik ga hem de loef afsteken als ik thuis ben. Paniek, panico eergisteren bij de Sint Pieter. Alle verkeer werd geblokkeerd, politiefluitjes klonken continu, mopperende taxi-chauffeurs en andere automobilisti die moesten omrijden. Che cosa è? De politieman keek me aan en zei blij:Il papa va a casa. Jawel, de Paus komt naar huis. Een sliert motoren, Alfa's met zwaailichten en ergens halverwege in die tocht een dikke (gepanserde?) Mercedes. Bij ons ging het raampje achter rechts open en de goede man zwoei en lacht ons toe. Zijn chauffeur reed bijna over mijn tenen. Mensen omme heen pinkten een traantje weg. Ik heb persoonlijk niks met hem, net zo minals ik met het instituut zoals dat nu functionert wat heb. Maar toch, als de Paus over de punten van je schoenen rijdt....het gebeurt niet elke dag. Niemand geloof dat,maar als ik thuis ben zal ik de foto's laten zien. En nu een caffè in de boekhandel/bar/intertetcafè om de hoek van de Trevifontein, waar Anita Ekberg ooit in sprong in opdacht van Fellini voor La Dolce Vita. Van Ekerg vandaag geen spoor. Wel duizenden toeristen, gewapend met camera, poserend voor Bernini's protserige kunstwerk.