Zestien

Vanwege zijn Nederlands/Duitse nationaliteit vinden wij het belangrijk dat onze zoon ook wat weet van de zwarte kant van Duitsland, de tijd van 40-45. Dus dachten we welgemutst: laten we naar de bioscoop gaan. Naar "Zwartboek" gaan kijken. Oma ook mee, dat leek ons wel iets. Op naar de Helmondse Pathé-bioscoop. De kaartjes hadden we al, dus een kwestie van doorlopen. Een dame bij de ingang vroeg of zoonlief al zestien is. Hij schutterde even en dat siert hem: hij heeft er nog niet voor doorgeleerd om met een stalen gezicht iets te zeggen wat niet waar is. Ik wel: Ja natuurlijk, dat ziet u toch wel? Hij is van april 1990. Gelogen dus, maar vooruit. We mochten verder. Maar net na de tweede reclame gingen de deuren van de zaal open. Twee mannen en drie vrouwen, allemaal bioscoop-personeel, omsingelden ons. We moesten bewijzen dat de jongeman zestien was. Ik schutterde nog wat met mijn paspoort, maar van mij geloofden ze wel dat ik die leeftijd al heb bereikt. We konden niets bewijzen. En dus moesten we opstappen. Geld terug, dat wel. Wat moet je nou doen? Boos worden omdat ze de regels hanteren, in de wetenschap dat ons kind die film prima aankan? Zij hebben -net als wij van de televisie trouwens- afspraken gemaakt met de kijkwijzer. Regels, zijn regels: legitimeren. Als dat niet kan, kan het niet. Geen Zwartboek dus. Ook wel weer boeiend dat er mensen zijn die die regels ècht hanteren. Dàt had ik nou weer niet verwacht.

vijf reacties

Amber - 26-09-’06 22:13
Tim (URL) - 28-09-’06 22:59
Au3 - 29-09-’06 23:38
Noud - 30-09-’06 10:54
jan (URL) - 08-10-’06 15:56
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om commentspam te voorkomen, moet je deze vraag even beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.