"Mam ik heb spijt," zei de jongeman aan de eettafel tegen zijn moeder. Iedereen aan tafel stopte even met eten....je kon een speld horen vallen. "Waarvan jongen?" zei de moeder op een geforceerd liefdevolle toon. "Alles. Ik hou nog steeds van Mabel, maar nu steeds dichterbij komt dat ik geen Prinsje meer mag zijn, merk ik pas dat ik daar toch wel erg veel last van heb..." Terwijl hij dat zei keek hij de vleesdraadjes uit het Koninginnepasteitje dat ze nu eenmaal elke dag moesten eten, zodat ze er steeds aan herinnerd werden dat ze niet zomaar iemand zijn en hun moeder vooral ook niet.
"Tja, zei de grote broer, had je eerder moeten bedenken. Kijk hoe ik het opgelost heb: mooi, blond, ver land, geen discussie over de ouders, taalachterstand dus blijf ik altijd superieur..." De kleine prins keek zijn grote broer aan, er dwarrelde een traan over zijn wang. Kordaat nam de Moeder een besluit: ik heb hier vier briefjes, jij mag er een kiezen en dat brengt een oplossing. Hij trok een briefje. "Graaf" stond erop. We maken jou graaf, dan heb je nog iets. Op de andere briefjes stond: hertog, baron en gewone onderaan. Pffffffffffff goed weggekomen. Snel aten ze hun pasteitje verder op. Die avond nog schreef de moeder een Koninklijk Besluit, zodat haar lakei JP dat snel door het Catshuis kon leiden.